Hoera. Duizend keer het zelfde rondje rondom de IJzeren Vrouw
Sinds de start van de coronacrisis loop ik twee a drie keer per dag hetzelfde rondje van 3 km: het rondje om de IJzeren Vrouw in Den Bosch. Ik heb het nu zo’n duizend keer gedaan en elke keer ben ik nieuwsgierig of ik iets bijzonders zie. Inmiddels heb ik dus zo’n 3000 km gelopen. En dat is verder dan van Den Bosch naar Santiago, die weg heb ik ook gelopen.
Zie het bijzondere in het eentonige
Gisteren zag ik een bonte specht hakken in een boom en vanmorgen zag ik aalscholvers bij elkaar zitten in de mist. Corona heeft mij geleerd om het bijzondere te zien in het eentonige. Tenminste wat in eerste instantie eentonig lijkt. Want wat valt er veel te zien en te horen op mijn dagelijkse rondje. Je loopt mee met de seizoenen en bent bewust van de veranderingen die dat met zich meebrengt. Sommige mensen die je tegenkomt groeten en anderen weer juist niet en soms vang ik flarden van gesprekken op. Ik verwonder me elke keer.
Bij verwondering hoor je geen haast te hebben.
In het boekje ‘inleiding tot verwondering’ schreef de Bossche filosoof Cornelis Verhoeven:‘ Verwonderen nee, dat is onze levensinstelling helemaal niet meer, wij werken liever en hard bovendien. We hebben geen tijd om ons ergens over te verwonderen, en als we de tijd al vonden dan hadden we de reden nog niet. Waarom of waarover ons verwonderen: alles is toch heel gewoon en ook het gewone, dat is het nieuwe, went zo snel en verveelt dan’. En verder schrijft hij: ‘bij verwondering hoor je geen haast te hebben. ‘Haast is als het ware de angst om voorbijgerend te worden door de tijd, om door de tijd in de rug te worden aangevallen’.
Dankzij Corona hebben we weer de kans en de tijd om ons over het kleine te verwonderen. Op naar de volgende duizend wandelingen rondom de IJzeren Vrouw. Elke keer verwonder ik me over de dingen die ik zie en hoor.