Bomen over de Weg naar Santiago. Wegwijzers voor het leven.
Onder deze werktitel ben ik bezig aan een publicatie en komt er ook een bezinningsweekend in het klooster in Huissen in maart waar u ook welkom ben. De bomen onderweg naar Santiago zijn mijn wegwijzers geweest om te bomen (filosoferen over de weg). Voor het weekend zie: https://www.kloosterhuissen.nl/pro…/retraites/programma.php…

De eerste wegwijzer is de kastanjeboom voor de Sint Jan in Den Bosch. Wat zegt die boom over mij? Met behulp van de wijsgeer Emile Durkheim ga ik op weg.

We lopen door het Vlaams Brabantse land en komen zeer eenzame bomen tegen. Waarom loop ik deze tocht eigenlijk niet alleen, zoals Friedrich Nietzsche propageert. Wat verbindt me met de ander?

Waarom fotografeer ik alleen maar mooie of nuttige bomen en geen lelijke kunstmatige bomen? Toch maar gedaan in het lege Noord Frankrijk. De Franse filosofen Camus en Sartre geven me les in zinloosheid en dus in de zin van het leven.

Gelukkig komen we richting het zuiden van Frankrijk liefdesbomen tegen. De Vlaamse psychiaters Dirk De Wachter en Paul Verhaeghe begeleiden ons liefdevol verder.
Tegen de grens van Spanje zien we een boom staan op een voetstuk, de zogenaamde egoboom. Emmanuel Levinas zoekt het ego bij de Ander.

De zon gaat inmiddels branden en de Spaanse zomer lacht ons toe. Vredige olijfbomen zeggen iets over mijn innerlijke vrede. De Boeddha kijkt tevreden toe.

Gedurende onze tocht komen we langs veel kerkhoven, altijd omboomd, meestal met populieren. Hoe ga ik om met de dood? Ludwig Wittgenstein heeft een ontnuchterende visie.

En dan komen we eind juli aan in Santiago aan bij de boom van Jesse in de ingang van de kathedraal, het eindpunt van de tocht en niet van het leven.

Wat voor wijsheden hebben deze bomen en hun wijsgeren me gegeven. Wat zijn de wegwijzers des levens?

“Ik heb geleerd dat ik mijn sollicitatiebrief helemaal niet met ik mag beginnen”, hoorde ik onlangs in mijn workshop: ‘wat is mijn sterke verhaal’ dat ik gehouden heb tijdens het Netwerkcafé voor oudere werkzoekenden in Eindhoven. Mijn indruk is dat (oudere) werkzoekende geleerd worden om standaard –brieven en antwoorden te geven. Daardoor worden ze zelf standaard en daar krijgen ze helemaal geen baan mee. Wanneer je memorabel wil zijn, dat wil zeggen blijvend herinnerd worden tussen al die andere sollicitanten, dan moet je juist NIET standaard zijn. Met standaardisering word je kleurloos. Solliciteren is kleur bekennen. Daarom hou ik hierbij een pleidooi om met IK te beginnen; ten slotte gaat het ook om JOU.

Begin met IK. Het gaat ten slotte ook om JOU

Daarom hieronder een aantal voorbeelden uit mijn praktijk van werkzoekenden die hun brief met IK begonnen en daardoor een baan kregen.

“Ik hou van dode mannen. Ten minste als het beroemde filosofen zijn. Ik maak ze weer levend en actueel, zodat hun denkkracht voor u van betekenis kan zijn.”

“Ik ben een wedstrijdzwemmer en ga rustig en geconcentreerd naar de start, gefocust op de komende race. Zodra het fluitje gaat, duik ik het water in en ga met volle kracht vooruit. Dit doe ik ook in mijn werk: gefocust, doelgericht en met volle kracht, inzet en betrokkenheid om optimaal resultaat te behalen”. 

“Ik doe aan dressuur. Dit vergt een goede samenwerking tussen het paard en de ruiter. Het paard wordt tijdens het rijden binnen de lijntjes gestuurd. Dit is dus precisiewerk. Dat doe ik graag, want ik wil dit perfect doen, dat is mijn ambitie. Die ambitie en perfectie kan ik ook kwijt in deze baan”.

Schrijf bijvoorbeeld een dialoog

Ook de vorm hoeft niet standaard te zijn om een baan te krijgen. Een afgestudeerde werkzoekende schreef zijn sollicitatiebrief in een dialoogvorm en is juist daardoor aangenomen. Na zijn brief wist de werkgever het eigenlijk al dat hij het zou worden. Hij begon zijn brief aldus:

“Wil jij daar publiciteitsmedewerker worden”, vroeg mijn vriend Pieter terwijl hij zijn wenkbrauwen licht fronste. “Ik wil dat mijn werk meer is dan stom werk alleen, het moet ook zin hebben”, legde ik hem uit.” 

Ook krijg ik vaak te horen dat een motivatiebrief minder dan één kantje behoort te zijn. In mijn vorige baan ben ik aangenomen met een motivatiebrief van zes kantjes. De lengte is niet van belang maar of de brief memorabel is.

Wees memorabel

Als loopbaanbegeleider ben ik ervan overtuigd dat verhalen en memorabele zinnen helpen bij het vinden van een baan. Je moet immers een goed verhaal hebben om ergens binnen te komen. Verhalen onderstrepen en expliciteren de uniciteit van het individu en geven betekenis aan gemaakte keuzes. Dat is nodig omdat er altijd mensen zijn die een beter diploma en/of meer ervaring hebben. Het vertellen van een verhaal is kleur bekennen. Eén ding weet je zeker: met een grijs verhaal word je niet aangenomen. Ik heb inmiddels de overtuiging dat iedereen een sterk verhaal heeft, het wel wakker gekieteld worden.

Na mijn workshop kreeg de evaluaties van de werkzoekenden terug: “moet iedereen en UWV weten; geweldig, zeer verrassend; uitstekend, prikkelend, aansprekend, respectvol; onconventioneel” .

Als uitsmijter: “Ik heb onlangs ‘Alleen op de wereld’ onlangs herlezen. Inderdaad die Remi was inderdaad heel zielig en heel alleen. Maar nu ben ik ervan overtuigd dat ik met mijn huidige kennis en kunde zelfs Remi aan een goede toekomst had kunnen helpen.”