Voor dit verhaal neem ik de filosofie van Jean Paul Sartre als uitgangspunt. Er bestaat geen zin op zich, omdat zin niet vooraf gegeven is. Volgens Sartre is er geen zin die aan het leven voorafgaat en waaraan de mens zich te conformeren heeft. Met andere woorden de mens schept zijn eigen werkelijkheid; je moet zelf actief op zoek naar zin en dat alleen al is een enorme verantwoordelijkheid. Door keuzes die jezelf maakt, kun je zelf zin geven aan het leven (zingeving door middel van zinnen).
Wat de mens is, blijkt uit zijn zinnen
Wat de mens is, blijkt uit zijn zinnen. In het boek: ‘De Teerling is geworpen’ komen een overleden man en een overleden vrouw bij een soort administratie waar ze te horen krijgen dat ze voorbestemd waren om elkaar te ontmoeten in het leven. Aangezien dit niet is gebeurd krijgen ze alsnog een kans om terug te gaan. In mijn consultaties (inmiddels niet alleen met studenten, maar ook ouderen die een switch in hun leven willen maken) krijgen ze van mij ook die kans. Ze mogen terug en verhalen hoe de keuzes anders gemaakt zouden worden. Daar komen niet alleen mooie verhalen uit, maar ook nieuwe dromen en perspectieven die met wat verbeeldingskracht te realiseren zijn en een nieuwe zin aan het leven geven.
Enkele voorbeelden:
Als ik mijn leven mocht overdoen dan zou ik anderen willen raken met mijn creativiteit en humor.
Wanneer ik iets leuks heb geschreven wil ik altijd dat een ander dit leest. Het is dus niet zo dat het voor mij voldoende is om het te schrijven, er moet wel een publiek voor zijn. Dat is een conclusie die, nu ik de mogelijkheid heb gekregen om terug te kijken eigenlijk nu pas trek. Ik ben zelf heel erg blij met mijn creatieve talent en ik wil het dan oprecht delen met een ander. Niet om geprezen te worden. Maar meer uit verbazing, verwondering over de woord-vondsten die ik gedaan heb. Het is een fijn gevoel als mensen moeten lachen of ontroerd raken door mijn woorden. Soms kan ik ook zelf ontroerd raken door mijn eigen woorden.
Als ik mijn leven over mocht doen dan wil ik heel worden.
Heel worden betekent voor mij ook ‘niet bang zijn’. Want inderdaad, ik vind het niet zo moeilijk om een nieuwe deur te openen om te kijken wat er achter zit, maar wel om de deur waar ik nu uitkom los te laten. Maar stap 1 is er al: rationeel weet ik dat het voor mij beter is als ik een volgende stap ga zetten. Daar wordt ik gelukkiger van, daar wordt ik heel van. Bovendien verdien ik dat ook dit stuk van mijn leven het allerbeste gaat worden wat maar mogelijk is. En ik wil daarin investeren, dat verdien ik!
Keuzes zijn meestal toevalligheden, daarom ga ik mijn hart volgen.
Ik lees in het essay Van dooie muizen van Jan Postma: “Wat met terugwerkende kracht keuzes worden genoemd zijn niet zelden toevalligheden geweest, of eindeloos uitgestelde beslissingen die plots irrelevant waren toen een nieuwe werkelijkheid zich aandiende.” Ik herken mijzelf in deze omschrijving, vaak stel ik keuzemomenten eindeloos uit totdat er geen sprake meer is van een keuzemoment. Toch geloof ik graag, al is het met terugwerkende kracht, dat bepaalde veranderingen in mijn leven wel degelijk keuzes waren, volledig onverwacht voor mensen om mij heen, beslissingen om mijn hart te volgen.